How to deal with the Super Woman Syndrome
9 juni 2013
Op pad met Trix: anders dan anders
22 mei 2014
Waarom ik voor een vipassana retraite koos?
Ik wilde graag de reis naar binnen maken; het contact met mezelf herstellen en mezelf helen.
Daarnaast vond (en vind) ik het belangrijk om dat deel van mij wakker te houden dat vrij is van lijden en verder reikt dan onze werkelijkheid. De subjectieve waarheid zoals wij hem ervaren en dus ook ik: met het lijden en de extase.
In die 5 dagen van stilte had ik de tijd om dingen uit het verleden (weer) eens rustig onder de loep te nemen. De dood van mijn vader, mijn wereldreis, mijn allereerste meditatiecursus, het samenwonen en uit elkaar gaan, teleurstellingen, de zoektocht in mijn werk, Nepal gevolgd door de uitputting, mijn angsten die ik wéér onder ogen kwam, de weerstand, het verlangen, het verzet tegen beide en het eindeloze geworstel met mezelf…
”If there is no peace in the minds of individuals, how can there be peace in the world? Make peace in your own mind first. S. N. Goenka”
In de laatste zes weken vóór de stilteretraite was het leven op de automatische piloot mij (helaas) weer erg bekend geworden en het contact met mezelf verloren.
Omarmd door de stilte ontwikkelde ik weer opmerkzaamheid. Aandacht voor dat wat er is, bij alles wat je doet. Het is zoals één van de begeleiders het zo mooi verwoordde: “Van moment tot moment meditatie, een continu gewaar zijn.”
We beoefenden non-reactief handelen. Opmerken wat er is. Zonder oordeel. Of misschien mét, en ook dat opmerken. Onderzoeken wat je relatie is met dat wat je voelt. Mag het er zijn of niet? En dan uiteindelijk: de acceptatie en het loslaten.
Makkelijk in de sfeer van een klooster, rust en gerespecteerde stilte, zul je zeggen. Is de stilte nu na een week van treinen, presentaties op het werk, innige ontmoetingen, Amsterdamse drukte en een pianoconcert, nog steeds voelbaar? Ja.
Want, het is de verbinding met het complete universum. In de trein, in het samenzijn met een geliefde, in de noten die Wibi Soerjadi aanraakte en zelfs op het werk… Een gevoel dat verder reikt dan je in woorden kunt omschrijven of met je denken kan bevatten. Het is de kracht van zachtheid en het mee wiegen met het moment zelf. De pure ervaring van deze bliss omdat het gewoon simpelweg is wat er nu is.