Vriendschap
26 mei 2019
Conscious living
15 december 2019
Lieve tweelingziel,
Dank je wel.
Dank je wel voor de lessen die je mij hebt geleerd. Dank je wel wat “ik” -mijn ziel- heb mogen inzien door jou. Dat wordt (natuurlijk) ervaren door het ego, en die is je ook heel dankbaar (al zegt ie nu van niet). 😊
Ik leerde meerdere lessen ín de relatie, maar de grootste les was dat ene moment ‘van de deur die keihard werd dichtgeslagen, terwijl ramen opensprongen van een Nieuwe Weg.’ Het was mij toen zó duidelijk: dit is genoeg en ik kreeg een behoorlijke ‘zet’ van het Universum mee. Ik voelde, dacht en wist: Ik houd méér van mezelf, ik schat mezelf méér op waarde en deze relatie brengt mij verder weg van wie ik ben, ondersteunt me niet, ik word naar beneden getrokken terwijl ik wil groeien… Punt.
GROEI
Die stap was niet gemakkelijk. Wat hebben we veel beleefd samen: lief en leed ervaren, mensen verloren en mensen zien worden geboren, safari Sri Lanka, Tenerife, Sinterklazen, lachyoga workshops gegeven, samenwonen, Osho retreats, contact met de engelen… zo veel hebben we in die 5,5 jaar gedaan samen. We deelden álles. Er waren pieken en diepe, hele diepe dalen. Waar ik door heen ben gegaan. En jij doorheen moest. Voor jouw proces. Mijn instelling: daar dealen we samen wel mee. Dat liep in de praktijk soms wat anders. En, was erg zwaar. Je hébt er wel zeker mee gedeald (waar ik super trots op ben als zielsmaatje dat je het bent aangegaan!) en dat zie ik nu ook, een reden voor mij om daardoor in de relatie te blijven met het idee: hier doorheen, hij groeit, samen groeien, ik wacht wel even…TWEELINGZIEL
Er was veel ruzie en strijd en mijn ego was maar wat blij dat ie zich daarin kon vastbijten. Want, de ervaring in het eerste begin had bij mij een rotsvast vertrouwen neergezet: jij was de Ware (waar ik totaal niet in geloofde overigens). Ik werd naar je toe geduwd daar op de dansvloer in Club Lite door een onzichtbare kracht. Ik snapte er niets van maar gaf me eraan over. Het gevoel was ZO sterk: en het was wederzijds. Zielsmaatjes. Vanaf dat moment dus: samen. Wat hield je veel van mij en dat stopte je niet onder stoelen of banken! Zelfs tot in Sinterklaas gedichten aan toe verwerkte je dit.Uiteindelijk was mijn les om diep van mezelf te houden. Je hebt mij dat geleerd: diep van mezelf ja inclusief mijn lichaam te houden, onvoorwaardelijk, dank je wel hiervoor. Dank je wel dat je mijn spiegel was al die jaren...
Dankbaar dat je mij in contact bracht met de Aartsengelen en hun engelen kaarten die we samen vaak trokken om de boodschappen te onderzoeken en hierover samen van gedachten te wisselen.
We konden ons niet voorstellen dat de relatie ooit over zou gaan. De enige reden dat de relatie beëindigd zou kunnen worden, was mijn antwoord op je eerdere vraag, als mijn persoonlijke spirituele ontwikkeling in het gedrang zou komen…
Meerdere keren in die 5,5 jaar is dat gebeurd. Toch zette ik door, vanwege mijn commitment-gevoel. Vanwege het gevoel dat we zielspartners waren en ik je niet in de steek wilde laten. Ja, ten koste van mezelf…toen ik mezelf dus nog niet helemaal op waarde schatte. En, ego had zijn weg al gevonden: de strijd aangaan, vechten.
“Liefde is...onvoorwaardelijk houden van mezelf”
En nu ben ik dankbaar.
Dankbaar omdat ik heb ingezien dat vechten niet de oplossing is. De strijd aangaan, telkens maar weer, is ego die met zichzelf vecht. En dit kun je nooit winnen en brengt je geen stap verder. Ingezien dat ik méér waard ben dan op dat niveau te ‘spelen’ en dat dit niet het doel op aarde is voor mij en al helemaal niet in relaties. Dankbaar dat ik de strijd heb durven loslaten; dat ik mezelf méér waard vond en inzag dat dit destructief was.
Dankbaar omdat ik heb gekozen voor Mijn Pad, sterker nog, dat ik heb geluisterd naar mijn Hogere Zelf en besefte dat ik niet verantwoordelijk was voor jou.
Ingezien én ingevoeld…
WENS
Mijn wens om een harmonieus gezin te stichten heeft in zwaar weer gezeten. Zo zwaar, dat het werd ondergesneeuwd onder een héél dik pak sneeuw. En dat was niet smetteloos wit. Nee, in tegendeel, lagen van innerlijke saboteurs, goedpraterij en daar heb je het weer: commitment.Die laatste was zó sterk dat ik deze diepere wens niet eens heb kunnen ontwikkelen. Al heel snel kwamen donkere wolken onze ziels-relatie overschaduwen. Ik was de Zon, dus ik verdreef ze wel even… en ‘even’ was 5,5 jaar om er achter te komen dat ik t.a.v. die wens in mijn eigen schaduw stond.
14 maanden geleden nam ik de beslissing om de relatie te beëindigen. Eigenlijk voelde het alsof deze werd gemaakt voor mij… Echter, nog geen maand geleden confronteerde je mij met jouw beslissing om ook de vriendschap niet meer voort te zetten. Dat was onwijs verdrietig en misschien nog wel méér pijnlijk om mijn tweelingziel finaal te moeten loslaten. Nu typ ik deze brief aan jou en kom ik tot het inzicht dat ik zo hard werkte om de relatie te doen slagen om te streven naar een harmonieuze relatie én gezin. Het loopt soms raar in het leven…
Jij wil(de) zo graag kinderen maar ik voelde een duidelijke ‘nee’. Niet in de zin van nooit, maar meer van ‘ga jij eerst maar eens werken aan jezelf en dan wie weet…’. Er waren momenten van onveilig voelen en dat deed ik mezelf dan wellicht wel aan, maar mijn kinderen wilde ik dat niet aandoen. Dat deed jou pijn. En mij meer dan ik toen deed beseffen. Die pijn voel ik nu ik dit schrijf. Intense teleurstelling, intens verdriet. Het enige wat ik kan doen is mezelf vergeven. Dat ik toen niet zag wat ik nu weet, zie en voel.
“Samen lessen leren is samen groeien”
Wie weet lees je dit ooit, wie weet nooit. Het maakt ook niet uit. Ik sluit een hele dankbare periode af. Net als jij. Want, zoals je weet, je bent en blijft mijn tweelingziel en ik voel je en voel dat jij ook je eigen weg gaat nu je deze keuze hebt gemaakt. Ik voel dat je mij hebt losgelaten en je eigen stappen zet, zonder mij. En wie weet, ontmoeten we elkaar weer in een volgend leven met nieuwe lessen te leren.
DANKBAARHEID & HELING
Tot slot nog dit: want dat mag niet onvermeld blijven. Wat ben ik ongelooflijk dankbaar voor dit jaar waarin jij mijn pad weer kruiste. Waarin ‘elkaar helen en begrijpen’ centraal stonden. We vonden elkaar eerst weer in mei van dit jaar: je vertelde over je groei en keuzes in verandering. Mijn terughoudendheid voor die eerste ontmoeting verdween als sneeuw voor de zon. Mijn big smile kreeg ik op een gegeven moment niet meer van mijn gezicht af. Het was zo fijn te horen dat je je eigen Pad was gegaan en zelf uit een diep dal was geklommen. In de maanden erna hebben we bijzondere, diepgaande gesprekken gevoerd, op een volwassen niveau, over onze tijd samen waarin zo veel is gebeurd...Dankbaar dat ik je kon vergeven, dat je mij kon vergeven, dankbaar dat je mij de empathie en het begrip toonde die ik destijds miste en die je toen niet kon opbrengen, dankbaar voor de dingen die je me gezegd en geappt hebt, dankbaar voor de healing sessions die we op elkaar toepasten waar heel veel verdriet is verwerkt. Het cirkeltje is rond. Ik zie de lessen die ik moest leren en hoe ik ze heb geleerd. Zo dankbaar daarvoor. Ik zal je nooit vergeten.
Dank je wel voor je Intense Liefde, voor je geloof in mij, voor dat je mijn spiegel was en dat ik uiteindelijk, door elkaar écht los te laten, gegroeid ben.
Jouw missie is ook geslaagd 😊
“We are the mirror, as well as the face in it.
We are tasting the taste, this minute of eternity.
We are the pain and what cures the pain.
We are the cold sweet water and the jar that pours...
(...)”
-RUMI
Or when you have spotify, listen to this beautiful song of Mirabai Ceiba 'We are the mirror".
Meer lezen over wat een tweelingziel inhoudt en wat het verschil is met een soulmate/zielsverwant? Dit is een goed artikel.