Wie coach ik?
14 november 2016
Yogales in Italië
15 juni 2017
‘Zoals een boom met zijn wortels stevig in de aarde staat, zo staan wij met onze voeten stevig op de grond.’ Ik zwaai mijn armen zijwaarts omhoog boven mijn hoofd tot mijn vingertoppen elkaar raken. Ik zie haar hetzelfde doen.
Kleine handjes strekken zich boven haar hoofdje. ‘Nu buig je helemaal voor over, met je neus naar je knieën.’ Met een gemak volgt ze mijn bewegingen van Plank naar Cobra, van Cobra naar Hond. Het zijn de houdingen die horen bij de Zonnegroet, een heerlijke manier om de dag te beginnen.
Ruimtelijkheid
Vanochtend sta ik niet alleen op het grote balkon. Ik bevind mij in gezelschap van een meisje van vijf jaar. ‘Bijna zes’, zoals ze zelf stellig zegt. Ze vindt het helemaal leuk om mij na te doen en ik merk dat ik het doceren ook erg leuk vind. Over precies een maand start de yogaopleiding die ik na bewuste overweging besloten heb te volgen. Niet zozeer om een eigen yogastudio op te zetten maar meer voor mijn eigen persoonlijke ontwikkeling. Maar wie weet… Ik merk stiekem dat ik geniet omdat ik zie dat zij er ook zo’n plezier in heeft.
Inademend komen we weer omhoog. Mijn handen vouw ik in bidpositie voor mijn borst. ‘Namasté’, zeg ik vriendelijk tegen het kleine meisje. Ze kijkt me vragend aan. ‘Dat betekent: ik groet het goddelijke in jou’, leg ik haar uit. ‘Nog een keer’, zegt ze tegen mij. En dat doen we. En erna nóg een keer. Ze doet me vloeiend na. ‘Een natuurtalent ben je’, geef ik haar als compliment. Ik ken nog wel een paar houdingen die vernoemd zijn naar beesten, zoals de Meeuw, de Adelaar, de Kameel en daardoor makkelijk uit te leggen zijn aan kinderen.
Ze vindt het allemaal even prachtig en als haar broer erbij komt, wil ze dat deze ook mee doet. Hij heeft echter net uit de tuin iets opgediept en dat trekt haar aandacht. Ik word afgeleid door het betoverende uitzicht van het gigantische Italiaanse meer dat voor me uitgestrekt ligt. Iedere dag is het genieten van de ruimtelijkheid die deze aanblik mij geeft.
Pittoreske dorpjes lijken met een penseel tegen de groene heuvels geschilderd...
Het vakantiehuis ligt zes haarspeldbochten hoger dan het dorpje van het meer en biedt dit waanzinnig wijds uitzicht. Miniatuurautootjes rijden langs de waterkant. Pittoreske dorpjes lijken met een penseel tegen de groene heuvels geschilderd. Beneden op het water dobberen bootjes. Hier en daar een zeilbootje die de oversteek waagt. Water geeft rust, brengt je tot rust wordt wel gezegd en dat heb ik deze week dan ook op deze vakantiebestemming zeker mogen ervaren.
Mijn leerlinge is inmiddels door haar broer de tuin mee in gesleept. Kind zijn is een kostbaar goed realiseer ik mij. Ik laat hen lekker hun gang gaan als ik mijzelf positioneer in de houding van de Danser. Deze houding geeft mij altijd een enorm gevoel van vrijheid. Ik sta op mijn rechterbeen, breng mijn linkervoet naar mijn linkerbil en pak met mijn linkerhand mijn linkervoetzool beet. Mijn vingers gaan om de wreef van mijn voet, terwijl mijn duim om mijn voetzool heen blijft. Dan kom ik langzaam naar voren. Mijn rechterhand strek ik vooruit. Mijn linkervoet duw ik in mijn linkerhand, daarmee open ik tegelijkertijd mijn schouder. Ik blijf naar het meer kijken als balanspunt. Een gevoel van los te zijn van alles stroomt door mij heen. Geen gedachten die belemmeren of gevoelens van irritatie. Ook als twee wervelende kinderen naar mij toe rennen om te laten zien wat voor schatten ze in de tuin hebben gevonden. Ik glimlach en laat los.