Van ‘zoeker’ naar ‘verdieper’
19 augustus 2021
‘Stel jezelf even voor’ (2)
26 februari 2022

‘Stel jezelf even voor’




We zitten in een kring. Met best wel wat mensen. Daardoor is de tijd per persoon beperkt. Het is niet de bedoeling dat je een heel verhaal over jezelf vertelt. Kort en krachtig: wie ben jij?

Ik ben pas halverwege aan de beurt, maar de kriebels in mijn buik zijn nu al hevig. Ik voel mijn hart steeds harder bonzen. Het zweet breekt me uit. Mijn mond wordt droger en droger. Ik lik mijn lippen en schuif wat heen en weer op de stoel. Ik heb werkelijk geen idee wat er allemaal gezegd wordt. Ik zet mijn voeten naast elkaar en probeer met mijn aandacht naar mijn voeten te gaan. Bij voorbaat al mislukte poging….
“Wat is het ergste dat mij kan gebeuren?”

Mijn hart bonst mijn borstkas uit. Nog 6 mensen voor mij… De zenuwen gieren zo hard door mijn lijf alsof er 10 tijgers voor me staan klaar om me te verslinden. Wat gebeurt er toch met me? Krijg ik hier, nu, een paniekaanval? Mijn ogen zoeken houvast, bij de gespreksleider, bij de collega’s, naar het grasveld buiten, naar beneden naar mijn voeten. Nog 2 mensen voor me en de fysieke sensaties worden alleen maar sterker. Ik wil keihard wegrennen. Mijn adem, denk ik, focus op de adem. Mijn hoofd is één chaos, wat moet ik nu zeggen? Oké, adem, repeteer je verhaal, het zullen nog geen 10 zinnen zijn. Wat is het ergste dat mij kan gebeuren? Juist. Dat. Hallo paniekaanval….
Dit is mijn ervaring van 15 jaar geleden. De reden van de paniekaanval had vele factoren. Trouwens, niemand die het door had. Ik rende niet weg en stelde me voor zoals iedereen dat deed. Deels had het te maken met mijn perfectionisme: ik moest het vooral heel erg goed doen! Alsof het de Miss Universe verkiezing was; alsof ik maar één kans had om te shinen. En alsof ik zou worden veroordeeld als ik iets ‘verkeerds’ zou zeggen… Deels had het te maken met mijn hoog gevoeligheid. Ik wilde die fysieke sensaties helemaal niet voelen! Dat was ik toch niet? Ik dissocieerde me ervan en stopte ze het liefst héél ver weg. Deels had het ook te maken met een nare straatroof van 5 jaar daaraan voorafgaand. Er waren aardig wat elementen die mijn brein koppelde aan dit voorstelrondje. Paradoxaal ook, want ‘veiliger’ kon ik toch niet zijn? In dit gezelschap van politie collega’s in uniform?
“Mijn proces zie ik als een ui. Laagje voor laagje afpellen.”

Mezelf voorstellen vind ik soms nog steeds wel een beetje spannend. En dat is nu helemaal oké overigens. In die 15 jaar zijn heel veel draken en demonen op mijn pad gekomen. Hen ontlopen was geen optie meer. Laagje voor laagje begon ik mezelf af te pellen. Dat waren in het begin hele dikke lagen die er moeilijk afgingen, gaandeweg steeds sneller en dunnere laagjes. Uiteraard popt er zo nu en dan weer iets op waarvan ik voel, daar wil (moet) ik iets mee. Ik word hier minder door opgeslokt als destijds en kies vanuit een ander bewustzijn wat ik er mee wil doen. Zo kwam het dat ik een paar maanden geleden nog een puzzelstukje voelde dat opgelost wilde worden. Daarom schakelde ik de hulp in van Chris Alfons om mij te coachen in het ‘pitchen’, nu in de rol van coach en trainer.
In deze en navolgende blogs neem ik je mee in mijn proces van groei en ontwikkeling als coach, trainer en vooral als mens.
Chris Alfons begeleidde me online bij dit proces. Door zijn bruikbare tips en juiste ‘regie aanwijzingen’ kwamen de zelfinzichten snel en dit heeft geresulteerd in een meer stevige verankering van mij als coach en trainer.
Zijn drijfveer: “Ik wil heel graag mensen helpen maar wist niet goed hoe ik dat kon doen, totdat ik erachter kwam dat ik met trainingen en coaching ook mensen kan helpen, hoe klein mijn bijdrage ook mag zijn.” LinkedIn
Carpe Nunc staat voor groei in bewustzijn door middel van yoga, coaching, training en Bodytalk. Abonneer je op mijn nieuwsbrief en blijf op de hoogte van yogalessen, (online) coaching en trainingen in Amsterdam of buitenland.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *